We staan aan de vooravond van onze zesde fietsreis. Sinds we onze trekkingsfiets kochten zijn we helemaal verknocht aan deze heerlijke manier van reizen. De combinatie van sport, cultuur en genieten van het buiten zijn is ons op het lijf geschreven. Bij mezelf werden de wortels hiervoor al lang geleden gepland. Tijdens mijn schooljaren reed ik met de fiets van Lede naar Aalst. Dagelijks 7 kilometer door en terug. Kinderen tot aan de schoolpoort rijden met de auto was toen nog geen morele plicht. Waarschijnlijk werden toen de spieren gevormd om te fietsen. Het echte vrijtijdsfietsen kwam anders aan bod. Papa ging fietsen en wij reden mee. Van Lede naar Aalst via kleine wegjes. Daar reden we een spoorweg omgevormd tot fietspad op. Zo naar Gijzegem en verder langs Schoonaarde om via Wichelen terug in Lede te belanden. Ik heb geen flauw idee hoeveel keer we die route reden. Wel weet ik nog dat we na een paar jaar te snel reden voor ons papa. Het lot van ieder ouder die uiteindelijk de duimen moet leggen voor de opgroeiende jeugd. Heel deze route werd gereden op kleine, rustige wegen. Zo doen we dat nu ook op onze fietsvakanties. Fietspaden op afgedankte spoorlijnen noemen we nu Via Verdes. Drukke wegen worden zoveel mogelijk gemeden. Ons papa zal er niet bij zijn. Op 13 april heeft hij ons met stille trom verlaten. In gedachten gaat hij wel mee. In Lourdes, waar de tocht start zullen we een kaarsje branden. Alles is goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.